با بهترین و زیباترین رقص های آمریکایی آشنا شوید

با بهترین و زیباترین رقص های آمریکایی آشنا شوید

با هم سفر می کنیم به قاره آمریکا و رقص مردمان کشورهای مختلف آن را می شناسیم، رقص یک فرهنگ در میان مردم هر کشور اســت که به خوبی و شادی از آن یاد می شود. موسیقی، رقص و شعر اصلی‌ترین ستون های فرهنگ آمریکای جنوبی را تشکیل ميدهند. غالبا، سبک‌های گوناگون موسیقی یا رقص های آمریکای جنوبی اطلاعات زیادی را در مورد تاریخ این قاره و مردمان آن در اختیار شما قرار ميدهند.

 

به گزارش نیک شو، آمریکای جنوبی در حفظ و نگهداری از این سنت‌ها و تضمین بقای آن ها بعنوان بخشی از فرهنگ معاصر آگاهانه عمل ميکند. یکی از خصوصیات مشترک رقص های آمریکای جنوبی عبارت اســت از ترکیب جذاب و شگفت‌انگیز تاثیرات بخش‌های مختلف دنیا، بهره‌مندی از عناصر فرهنگ بومی، مهاجران اروپایی و برده‌های آفریقایی و تبدیل کردن آنها به بخشی منحصر به فرد از این قاره ی اســتثنایی. در ادامه به معرفی ۱۰ بهترین رقص آمریکای لاتین و کشورهای وابسته به آن ميپردازیم.

 

۱. تانگو (آرژانتین)

وقتی نام آرژانتین را میشنویم نخستین چیزی که به ذهنمان ميآید ( البته بعد از اســتیک) چیزی نیست به جز رقص تانگو. تانگو برای نخستین بار در قرن ۱۹ میلادی در محله‌های کارگر نشین شهرهای بندری بوینس آیرس و در نزدیکی مونته ویدئو دیده شد. این رقص دونفره در سرتاسر ریو دلا پلاتا رواج یافت و در حال حاضر فرهنگ آرژانتین با این رقص شناخته ميشود.

تانگو که ریشه در رقص‌های کاندومبه دارد (نوعی رقص که درمیان برده‌های افریقایی در ریو پلاته دیده ميشد و تحت تاثیر سبک‌های اروپایی مثل هابانرا شکل گرفته اســت) نشان دهنده آمیزه میان قاره‌ای شگفت‌انگیزی اســت که فرهنگ امریکای جنوبی را شدیدا غنی و جذاب ساخته اســت.

معممولا رقص تانگو به این شکل اســت که دو نفر در حالت کاملا به هم چسبیده و بسیار نزدیک به یکدیگر قرار ميگیرند و حرکات رقصنده مرد هدایت‌کننده رقص اســت. نتیجه آن، رقصی پرشور و عاطفی اســت و احساساتی مثل عشق، اندوه و دلتنگی را بیدار ميکند که این احساسات نمونه‌ای از احساساتی هستند که در طبقه کارگر از جوامع مهاجر دیده ميشود- همان گروهی از افراد که این نوع رقص را ترویج کردند.

 

۲: کاپورال (بولیوی)

بولیوی کشوری که مهد فرهنگ‌های بومی با آداب و رسوم و جشن‌های مذهبی مخصوص به خودشان اســت، دارای مجموعه‌ای شگفت‌انگیز از رقص‌های محلی منحصر به فرد خود اســت. مسلما کاپورال (caporales) معروف‌ترین رقص محلی در کشور بولیوی اســت؛ سبکی نسبتا جدید که در سال ۱۹۶۰ اختراع شد.

اگرچه قطعا عناصر ترکیبی رقص بومی بولیوی در این نوع رقص دیده ميشود اما این رقص بیشترین تاثیر را از رقص سایا گرفته اســت. سایا نوعی رقص اســت که در دوران اســتعمار در میان برده‌های افریقایی در منطقه‌ای به نام یونگاس در کشور بولیوی دیده ميشد. در رقص سایا به فردی که رقص را هدایت ميکند کاپورال گفته ميشود. کاپورال نمادی از رهبر برده‌ها اســت و همیشه لباسی به سبک نظامی با چکمه هایی سنگین و کلاهی بزرگ بر تن دارد.

 

برادران اســترادا پاچکو تحت تاثیر شخصیتی به نام کاپورال بودند؛ فردی که رقص کاپورال را پایه ریزی کرد و آن را معروف ساخت و در نهایت این رقص به سبکی منحصر به فرد در موسیقی تبدیل شد که اگرچه ریشه هایی افریقایی دارد اما تلفیق ریتم‌ها و سازهای آندی معمول از قبیل پن فلوت (موسیقار) در آن مشهود اســت.

 

۳. سامبا (برزیل) از بهترین رقص های آمریکای جنوبی

کشور برزیل که وسعتی به اندازه یک قاره دارد از رقص‌ها و سبک‌های بی‌شماری در موسیقی برخوردار اســت که میراث ملی غنی و ثروتمند این کشور را تشکیل ميدهند. فوخو ( یکی از سبک‌های موسیقی) در شمال کشور برزیل و موسیقی sertanejo در نواحی روستایی این کشور نمونه هایی از این میراث ماندگار هستند. سامبا نیز یکی از عالی‌ترین و برترین انواع رقص و موسیقی در کشور برزیل اســت که صحنه‌ها و صداهایی شکوهمند در کارناوال‌ها و جشن‌های نمادین این کشور ميآفریند.

ریشه‌های این رقص در ادیان عرفانی افریقایی برزیلی کاندومبله و اومباندا اســت که در این ادیان جمعیت حاضر پس از برپایی مراسم مذهبی حلقه‌ای تشکیل ميدهند و با سبکی از موسیقی به نام سامبا دِ رودا ( رودا در زبان پرتقالی به معنای چرخ یا دایره اســت) ميرقصند. ریتم این رقص مبتنی بر نوعی موسیقی افریقایی به نام باتوک اســت. باتوک درواقع یک دعوت و اجابت شاد اســت که در آن از طبل، طبل‌های کوچک و دستی به نام پاندیرو و بریمبائو ( کمان آنگولایی مخصوص موسیقی) اســتفاده ميشود.

 

در زمان قدیم، سامبا دِ رودا تنها به نواحی شمال شرق برزیل محدود ميشد اما همزمان با گسترش آن، این رقص در نواحی شهری ریودوژانیرو نیز دیده شد و همانطور که امروز شناخته ميشود به عنوان سامبا کاریوکا شهرت یافت. با ترویج کارناوال در سرتاسر برزیل، سامبا به رقصی تبدیل شد که به درستی و بطور قابل توجهی در جشن‌های کارناوال مورد توجه قرار گرفت و درحال حاضر نیز در تمامی شهرهای اصلی برزیل به هنگام کارناوال مسابقات کامبا در سطح وسیعی انجام ميشود و مدارس بومی رقص سامبا نیز با برگزاری مسابقات رقص سامبا به یکی از باشکوه‌ترین افتخارات خود نائل ميشوند.

 

 ۴: کوئکا (شیلی)

قدمت رقص ملی شیلی به دوران اســتعمار باز ميشود و گفته ميشود که این رقص گونه شیلیایی و سازگاریافته از رقص زاماکوئکا اســت. زاماکوئکا رقصی متلعق به کشور پرو – همسایه شمالی شیلی- و ترکیبی اســت از سبک کریولو با عناصر رقص شاد و پرنشاط اسپانیایی فندانگو.

رقص کوئکا همواره نمادی اســت از مراسم آشنایی بین یک خروس و یک مرغ بطوریکه در آن رقصنده مرد در تلاش اســت تا با نمایش پرشور و حرکات پرجلوه خود رقصنده زن را شیفته و مفتون خود سازد. رقصنده‌ها در حالی که بازوهایشان را در بازوان یکدیگر جفت کرده‌اند رقص را آغاز ميکنند. در ابتدا، قبل از اینکه به یکدیگر نگاه کنند و برقصند، بدون تماس چشمی با یکدگیر روی صحنه راه ميروند و دستمال هایی سفید را تکان ميدهند. ریتم این رقص کاملا شاد اســت و در آن اغلب از پرکاشن یا کف زدن برای حفظ سرعت رقص اســتفاده ميشود.

 

۵. کومبیا (کلمبیا)

کومبیا معروف‌ترین رقص مردمی در کلمبیا به همراه موسیقی وایناتو و پورو اســت و نمونه‌ای دیگر اســت از اینکه چگونه سنت‌های بومی افریقایی و اروپایی ميتوانند در کنار یکدیگر قرار بگیرند و فرهنگ غنی و منحصر بفرد امریکای جنوبی را با اســتفاده از ابزارهای رقص و آواز نشان دهند. واژه ” کومبیا ” ریشه در واژه افریقایی ” cumbé ” به معنای ” رقص ” دارد و ریتم‌ها و رقص‌های جمعیت افریقایی کلمبیا، آیین‌ها و ابزارهای بومی و سنتی آن و شعرهای مستعمرات اسپانیایی را در کنار هم آورده اســت.

نمونه‌های اصلی رقص کومبیا در میان برده هایی دیده ميشود که در این رقص به تقلید از اربابان اسپانیایی خود ميپردازند: زن‌ها پیراهن هایی بلند، رنگی و چین دار بر تن و مردان کلاه هایی بزرگ بر سر و دستمال هایی قرمز در دست دارند. کومبیا هم مثل بسیاری از رقص‌های امریکای جنوبی نوعی رقص برای آشنایی به شمار ميرود که در آن رقصنده مرد در تلاش اســت تا با حرکات خود رقصنده زن را اغوا کند.

 

در رقص کومبیا گام‌ها غالبا کوتاه و روان هستند و نمادی هستند از زنجیرهایی که توسط برده هایی که این رقص را ابداع کردند پاره شده‌اند. با اضافه شدن ابزارهای دیگری به این رقص و معروف شدن این سبک چنین مفهومی در طول زمان تغییر کرده اســت. با این وجود همچنان ميتوان ردپای برخی از تاثیرات اولیه را در رقص کومبیای امروزی نیز پیدا کرد.

 

۶: پاسیلو (اکوادور)

پاسیلو که در سرتاسر ” کلمبیای بزرگ” ( کلمبیا، اکوادور، ونزوئلا و پاناما) شهرت دارد به عنوان نمادین‌ترین رقص مردمی اکوادور شناخته ميشود. پاسیلو در اصل شکلی تعدیل شده از رقص اروپایی والس اســت و بسیار آرام تر از ریتم امریکای جنوبی معمولی اســت. شهرت این رقص به دلیل اقتباس آن از والس و تعابیر جدید آن در شهرها و منطقه‌های مختلف اکوادور اســت. با این وجود، هر بخش از این کشور سبک ویژه و منحصر به فرد خود از این رقص را دارد.

 

۷. مارینرا (پرو)
مارینرا – رقصی مشابه با رقص کوئکا در شیلی- یکی از شکل‌های رقص سنتی زاماکوئکا در کشور پرو اســت. در این رقص، ریتم‌های محلی با رقص محلی و اسپانیایی فاندانگو ترکیب شده اســت. مارینرا نیز درست مثل کوئکا رقصی عاشقانه اســت که در آن هر دو رقصنده از دستمال سفید برای ادای احترام اســتفاده ميکنند.

لباس‌های هر دو رقصنده و به‌ویژه لباس‌های رقصنده زن یکی از شگفت‌انگیزترین ویژگی‌های رقص مارینرا اســت. درحالیکه لباس‌های سنتی مخصوص این رقص پیراهن هایی بسیار آراســته و پیچیده هستند اما رقصنده‌ها از جواهرات و زیورآلاتی دست ساز و معمولا از جنس طلا نیز اســتفاده ميکنند.

 

۸. دنزا د لا بوتلا (پاراگوئه)

دنزا د لا بوتلا در لغت به معنای ” رقص بطری” و معروف‌ترین رقص پاراگوئه اســت. در این رقص انفرادی و سنتی زن‌ها حداقل یک بطری را به هنگام رقصیدن روی سر خود قرار داده و تعادل آن را حفظ ميکنند. این رقص به قدرت و نیروی تعادلی باورنکردنی احتیاج دارد و دیده ميشود که رقصنده‌های حرفه‌ای در هر زمان و موقعیتی چهار یا پنج بطری را روی سر خود قرار داده و ميرقصند.

خاســتگاه این رقص نامعلوم اســت و برخی مستندات حاکی از آن اســت که این رقص متعلق به زنانی بوده اســت که در دوران اســتعمار بطری‌های آب را روی سرخود گذاشته و آنها را نزد کشاورزان ميبردند. همچنین این فرضیه هم وجود دارد که دنزا د لا بوتلا شکلی متفاوت از رقص گالوپا ( یکی دیگر از رقص‌های محلی پاراگوئه ) اســت. در رقص گالوپا، رقصنده زن ( که گالوپرا نامیده ميشود) کوزه هایی بزرگ را به هنگام رقص با خود حمل ميکند. در این داســتان‌ها گفته ميشود که یکی از گالوپراها کوزه خود را انداخته و کوزه شکسته اســت و پس از آن او بجای کوزه در هنگام رقص از بطری شیشه‌ای اســتفاده کرده اســت.

 

۹. کاندومبه (اروگوئه)

اگرچه اروگوئه سنتی دیرینه در رقص تانگو دارد اما رایج‌ترین رقص اروگوئه ریشه در رقص کاندومبه دارد. کاندومبه که توسط برده‌های افریقایی در قرن ۱۸ ابداع شد به ریتم‌ها و رقص‌های محلی گوناگونی در این جوامع اشاره ميکند. احساس دلتنگی و اندوه از ویژگی‌های اصلی این رقص اســت.

معمولا طبل هایی که توسط برده‌ها مورد اســتفاده قرار ميگرفت تانگو نامیده ميشد که در نتیجه ترکیب آن با هابانرا- سبکی در رقص اروپایی- در نهایت رقص تانگو به‌وجود آمد.

 

۱۰: جوروپو (ونزوئلا)

جوروپو به عنوان رقص سنتی و محلی ونزوئلا مثل بسیاری دیگر از رقص‌های امریکای جنوبی وام دار ریتم‌های اسپانیایی اســت که در دوران اســتعمار شهرت فراوانی داشتند. ریشه‌های رقص جوروپو در فلامنکو و حرکات پرشور و احساساتی آن، کف زدن هایش و پای کوبی هایش مشاهده ميشود.

درواقع جوروپو جشن کشاورزان ونزوئلا و زندگی در دشت‌ها اســت. یکی از معروف‌ترین ترانه‌های جوروپو به نام ” Alma Llanera” در همه جا به عنوان دومین سرود ملی در این کشور شناخته ميشود و اغلب در پایان جشن‌ها و مهمانی‌ها خوانده ميشود.